Mi Casa en Ipauratu
Hola,
Van de Galapagos is het hele sprong naar mijn verblijf voor 3 weken vrijwilligers werk in Colombia.
Het aantal vlieguren is totaal 6 uur en 25 minuten. Vanaf vorige week zaterdag vanaf de Galapagos vertrokken en in principe kun je in Galapa binnen een dag zijn. Maar daar de pick-up vanuit het project niet in het donker rijdt, ging mijn volgende vlucht op zondag. Dus een nacht op het vliegveld van Quito gebivakkeerd. Ik had bedacht aldaar een slaapplekje te vinden, maar zoals ik, zijn er meer mensen die uren op een volgende vlucht wachten, dus dan is het veel gezelliger om te kletsen. En wel met een Colombiaan die geen Engels spreekt. Maar met mijn vertaal site op de Ipad kom je een heel eind. Maar pas de andere dag drong het tot me door dat er in Colombia en zeker in het afgelegen gebied waar ik bivakeer helemaal niemand Engels spreekt, zelfs de piloot in het vliegtuig niet. Dus krijg nu bijles Spaans van een Nederlandse vrijwilligster in Ipauratu.
Tijdens mijn overstap in Bogota, alwaar je van het oude gedeelte naar het nieuwe gedeelte (=Departure) moet gaan, ben ik flink van hot naar her gestuurd en dacht echt m'n vlucht te zullen gaan missen. Maar had me vergist in de boarding tijd en tijd van vertrek.
In Baranquilla opgehaald door m'n contactpersoon van het project. Zij is Nederlandse en woont al 15 jaar in Colombia. Zo vreemd om dan na ruim 3 mnd. Nederlands te spreken. Vanaf het vliegveld is het een halfuur naar Galapa en daar vandaan 20 min. naar Ipauratu een afgelegen dorp in de bergen. Het weidse uitzicht is hier adembenemend. De accomadatie is prima en in vergelijking met de Galapagos kan ik wel zeggen "luxe". Soms valt hier de stroom weg en is er voor een paar uur en wat ik begrepen heb een paar dagen geen water. Maar dat heb ik nog niet meegemaakt. Hier alle dagen vanaf vroeg in de morgen tot +/- 18.30 u een strak blauwe hemel met zonneschijn.
De vrijwilligers assisteren de docenten bij de opvang en lesgeven van kinderen. Dit zijn voornamelijk kinderen met een aangeboren mentale/fysieke beperkeing. Doch wordt er van de ouders ook hun initiatief gevraagd, zoals zelf de kinderen brengen, geen alcholist e.d. zijn. Want de armoede is hier groot. Ook al zie ik grote auto's en motors (nieuwe) toch schijnen de meeste geen geld te hebben voor eten en kleren. Het geld wat men verdiend verdwijnt dan meestal op vrijdag avond in de drank om problemen te vergeten.
Op maandag naar de opvang voor 2-4 jarigen gegaan. Wat een vrolijke boel. De opvang is bij een lerares in huis en haar is huis is hoger op de berg gelegen zodat de kleintjes uit te buurt dichtbij huis opvang hebben. Zij doen dan schrijfoefeningen, tekenen, zingen, spelen en vooral blij zijn als je ze aandacht geeft want dat schijnt men (de ouders) hier erg ongewoon te vinden.
Verder zijn er dagdelen dat er kinderen Engelse les krijgen, er verwaarloosde oudere in een tehuis opgezocht worden en kinderen die mentaal en fysiek zeer invalide zijn krijgen 1x per week een huisbezoek vanuit het project om te horen hoe het met de kinderen is. Dan moet je bedenken dat dit kinderen zijn met een hersenbeschadiging die vanaf hun geboorte in hele dagen in een bed liggen of hele in een stoel zitten. Hier is absoluut geen zorg of therapie voor en de wachtlijst voor een huisbezoek is lang. Wat mij wel raakte was een jongetje van 6 wat eigenlijk alleen maar blind is. Hij zit hele dagen in zijn kinderstoel buiten, terwijl hij waarschijnlijk wel kan horen of kan leren lopen, maar de weg om voor zorg of therapie in aanmerking te komen is eindeloos lang.
Wat ik zo naar een week geconcludeerd heb is dat er aan kinderen mogelijkheden worden geboden, maar educatie naar de ouders is nog erg arm. Dit komt waarschijnlijk ook omdat de ouders ook een leer achterstand hebben.
Zoals ik al zei er is wel electriciteit maar geen internet. Nu had ik van die en degene al vernomen dat Cartagena een hele mooie oude stad heeft. Deze plaats ligt aan de Atlantische Oceaan en na ruim 2 uur in de bus gezeten te hebben ben ik hier vrijdagavond om 18.15 u aangekomen. Van andere vrijwillers de naam en adres van een Hostel gekregen. Vanaf het busstation was het nog ruim een half uur met de taxi. Tja waar je ter wereld ook ga op vrijdag avond een taxi is de wereld op z'n kop. Ik was gewaarschuwd dat het wel in de back-packers buurt lag dus met veel jong uitgaans publiek. Onwijs levendig op straat. Het opgegeven hostel had geen plaats meer, maar na even rondgehopt te hebben had ik ergens anders een bedje in een dorm voor 6 personen. Daarna de buurt verkend en ja er wordt flink alchol gedronken. Nu lust ik zelf ook graag een biertje maar hier gaan de flessen rum er in liters doorheen.
Gistermorgen na goed geslapen te hebben om 07.07 u op pad om de oude stad te bezoeken. En daarbij zag ik ook weer water "Caribische Zee", Heerlijk de stad ligt hier pal aan zee en zalig om in alle vroegte de stad te zien ontwaken. De zorg om koffie was snel voor bij want iedereen die hier geld wil verdienen loopt met thermoskannen koffie, fruit, frisdrank overstraat. Dus na m'n ochtend bakkie de boulevard naar het strand bewandelt om hier de rest van de dag op het strand te liggen en te plonsen. Ook al is het hier om 18.30 u donker de levendigheid en muziek blijf je zien en horen, dus ff douche en weer terug naar het plein om te genieten van de muziek, dans of acrobatiek. Want iedereen die maar iets kan wil dit graag showen.
Blijkbaar ben ik geen avond of nachtmens meer (komt waarschijnlijk ook van het regelamtige ritme in het reservaat van de Galapagos en hier in het project) want om 21.30 u zoek ik graag m'n mandje op. Ondanks dat de overige reizigers uit m'n hostel gingen stappen en veel muziek was op straat heb ik goed geslapen, om ook vandaag vroeg op pad te zijn. Want ja reizen vind ik nog steeds Super Tof, maar na een week geen internet moet ik toch even aan de bak om mails e.d. te beantwoorden en dingen te regelen. Zo heb ik nu bedacht nu ik mijn duikbrevet heb om een week langer in Colombia te blijven. Om te duiken dan een week Aruba en dan waarschijnlijk 3 weken Suriname....hierover de volgende keer.
Chao xxx Marion en het allerbeste gewenst.
San Christobal
Hola,
Vandaag is het tijd om mijn blog weer eens een flinke bust te geven. Ben op 31 januari j.l. op een Tropisch San Christobal aangekomen. San Christobal is een van de 12 eilanden hier in de Galapagos eilanden. San Christobal, Isabella, Santa Cruz, Espanola, Floreana en Santiago zijn de grootste 5 eilanden. Deze gehele Archipel is door vulkaan uitbarstingen ontstaan. Dat kun je wel zien ook wat overal waar je loopt: national park, het strand de heuvels is verharde lava. Door de jaren heen nadat Charles Darwin San Christobal omstreeks 1543 ontdekt heeft, heeft de mens hier zijn woon-werk en leefomgeving gecreëerd. Zo zijn er vliegvelden, havens, boerderijen, landbouw, toerisme en vooral niet te vergeten al het zeeleven. De reuze schildpadden, zeehonden, leguanen, Mantra's en haaien. Het is een wonderlijke wereld. Waarbij ik van de zee maar geen genoeg kan krijgen. En dat heeft me doen besluiten om mijn verblijf hier aan te passen.
Wel...!!! Ik zou hier 4 weken in een reservaat gaan werken aan de 4 verschillende projecten. Voor alle duidelijkheid ga ik ff 2 weken terug. Om van mijn homestay in Quito naar het vliegveld te gaan wilde de manager van de organisatie van mijn tijd in Quito begin december wel de transfer regelen. Zou mij $45,00 dollar kosten. Dit vond ik veels te veel en hem dat ook meegedeeld. Doch vanwege het vroege uur 04.00 u vanuit Quito naar Mariscall Airport vond hij dat dit het prijskaartje was. Ik op internet gecheckt en een enkele rit pp. in een comfortabele taxi zou $11,00 kosten. Daar het kortdag was wel met de manager de transfer afgesproken. Daar ik de aanbieding van internet laat binnen kreeg en geen risico wilde lopen om geen vervoer dus geen plane te hebben. s' Avonds vroeg gaan slapen om tegen middernacht van een feestende homestay familie wakker te worden. Feest duurde tot 03.00u de tijd dat ik op moest staan. Daar ik gast in hun huis was en ze wisten dat ik vroeg op moest (mijns inziens hou je daar rekening mee) heb ik hier toch niets van gezegd. Maar was wel boos!!! Dit gemeld aan de manager toen die mij kwam ophalen voor de rit naar het vliegveld. Daar aangekomen hem over de offerte voor een internet taxie verteld en met mijn minder goede humeur het voor elkaar gekregen dat ik uiteindelijk niets hoefde te betalen.
Blij dat ik toen eindelijk aan de koffie kon. Ondanks dat ik vroeg was, dus op tijd kon inchecken duurde dit uiteindelijk ruim 45 min. Voor een bezoek (van welke aard dan ook) moet je vele formulieren invullen en vragen beantwoorden. Nu had ik een tussenstop in Guagyll en dacht zoals ik ervaren had met mijn vlucht van BA naar Quito toen ik een tussenstop in Chilli had dat dit ook transit zou zijn. Houd in dat je met een tussenstop rechtstreeks vliegt maar wel het vliegtuig uitgaat om via een pauze in de transit lounge na 1 1/2 uur weer in te stappen (schoon en ander vliegtuig). Maar nu zaten door het landen m'n oren nogal dicht dus heb ik niet gehoord dat passengiers voor Galapagos in het vleigtuig moesten blijven. Ik was er dus wel uitgegaan, netjs de borden gevolgd om vervolgens weer hetzelfde vliegtuig in te stappen. Heeft even voor wat oponthoud bij het boarden gezorgd, daar mijn boarding pas niet meer compleet was. De steward begroet met: I'am back again. En hij moest wel lachen om mijn uitleg.
Afijn op de Galapagos aangekomen waar je ondanks je ticket, voor administratie kosten en voor toegang tot de eilanden groep nog eens bij elkaar $110,00 moet betalen, stond er geen pick-up klaar die mij naar het reservaat zou brengen. De informatie van de manager in Quito klopte niet. Maar al vragend ben ik door de busschauffeur bij de haven afgezet, die wist telefonisch een medewerker van het reservaat te bereiken die mij toen opgehaald heeft. Ondertussen dorst en bloedheet. De reis naar het reservaat was een avontuur op zich. Met een taxi eerst kinderen van school opgepikt, toen her en der boodschappen (ieder huis lijkt wel een supermarkt...mini) doen, kon ik eindelijk water kopen en bier (want ik denk dat ik het onderbewust wel wist:" dat het reservaat ver van de haven afligt". Zo langzamerhand zat de taxi incl. de achterbak aardig vol.
ps: taxi= Chevrolet 4 wheel met open achterbak en plaats voor 4 passagiers in de taxi. Achterbak 6 pers.
Na 45 min. door berg en dal gereden te hebben aangekomen in het reservaat. Of ik ff $20,00 voor de taxi ging betalen (conform reisbeschrijving) Nou dacht het ff niet en de helft betaald, wat al meer dan genoeg was.
Het reservaat dat dus...., de plek is Super, mijlen ver van bewooning, strand en zee. Das minder, maar de stilte kun je horen en hoe! s'nachts de boktorren, houtwormen, kakkerlakken horen knagen. Na 1 uur al meer dan 50 moscito (=zwart klein vliegje) beten en nog steeds niet bekomen in welke bouwvallige, honderdjarige houten barak ik zou gaan slapen. Alles rook er muf en vochtig, dit in combinatie met de zon voelde dit als een sauna. Nu weet ik dat alle vrijwilligers in het weekend naar de haven in een Cheap hotel gaan, wist ik toen niet. Dus sliep daar alleen. Plus de mensen (=lees: medewerkers) die in de taxie mee waren gekomen. Al hadden zij een onderkomen apart. Gelukkig was ik erop voorbereid dat na 18.00u s'avonds het er donker wordt dus met zaklamp gewapend terug naar de "hut" gelopen.
Om me een ongeluk te schrikken van de megaspinnen, kakkerlakken en te ontdekken dat de honden, en gewoon alles een en al ongedierte was. En nogmaals gelukkig een klamboe over m'n bed want er zaten 3 mega spinnen vlakbij mij in de buurt. Extra biertje gedronken en muistil in bed gaan liggen opdat die spinnen niet gingen bewegen. De andere ochtend was het een hele uitvinding hoe te douchen. Koud water is 1, maar in een hut buiten waar je nergens je spullen kwijt kon.
Afijn dit klinkt allemaal dramatisch, de eerste avond/nacht zeker, maar gaandeweg mezelf aangepast en was blij dat ik op zondag, na een rit met de taxie heen en weer de dag in de haven en aan zee geweest te zijn de andere volunteers (Betty, Karen, Fabius en Julia) ontmoette. In de eerste week kwamen er nog 5 volunteers (Jack, Kiriana, Julia, Leonie en Andrew) bij. Een jeugdige boel, waarvan ik de oudste ben ondertussen. Zo gaat dat in Volunteersland, komen en gaan! Na de eerste week werken, luisteren, horen en zien had ik al half een besluit genomen. Hier ga ik het geen 4 weken uithouden. Zo blij om ten eerste na het werk op donderdag morgen, wat op een lokatie vlakbij het strand is vrijaf te hebben en we allemaal naar het strand konden. Helemaal blij om na de Hike op vrijdag morgen om 14.00 u in het hotel te zijn. Vorig weekend dus. Besteed aan de haven en Town te verkennen, waar welke tours enz enz te ontdekken is, zee, -stranddag gehad om op zondag naar een rots (Kickerok) te varen om hier te snorkelen. Reuze schildpadden, vissen, Mantra's en haaien gezien. Whow Amazing????????????????
Heerlijk was het om s'avonds weer in de rust van het reservaat terug te keren. Maar vreugde duurde kort vanwege de moscito's en overig ongedierte. Inmiddels wist ik hoe andere over de hele organisatie dachten. Nu is het hier een andere cultuur maar de projecten, de problemen waar men mee te maken hebt en dan de accomodatie. De inefficiëntie valt gewoon niet te rijmen en zeker zie ik er geen vooruitgang in. Het is m.i. eerder bewust de situatie (lees; problemen) instand houden zodat "nieuwe vrijwilligers" zien dat er werk aan de winkel is!!!!
Nu heb ik deze ervaringen en over de maaltijden, o.a.gekookt rivier water (omdat vanwege schipbreuk geen bevoorrading mogelijk is) Bullshit daar in de haven genoeg mineraalwater aangeleverd wordt? Aan mijn Agency meegedeeld en zij pakt het op met haar supervisor.
Dus laat ik mijn betoog over wat er allemaal heavy was even voor wat het is en nu na m'n tweede week in het reservaat; hiervoor bedankt en ga morgen eilandhoppen en de week daarop mijn duikbrevet (internationaal) halen. Ik ben hier nu en vind werken prima en ben veel gewend maar wetende dat hier ondertussen zoveel meer is....en dit voor mij de kans is om alles te zien is dit waar ik voor Ga????????????
Chao Marion xx
Yippie....Buenos Airos
Hola,
Vanmiddag kreeg ik een melding van de NS over de dienstregeling voor morgen i.v.m. de verwachte sneeuwval. Bij deze ik zal aan jullie denken als ik bij 30 graden plus morgen richting het vliegveld van BA (Buenos Airos) ga. Want ja, ik ben 26 jan. j.l. in een snikheet BA gearriveerd en ja deze drie dagen waren tekort. Maar heb gezien wat ik wilde zien en heb vooral eens uitgeslapen. Mijn home was in Milhouse hostel met singleroom en ligbad....SSuper!!!
Mijn tour van 32 dagen heb ik zondag met succes behaald!!! Vanaf Chili was het alle dagen kamperen. s'Ochtends om 08.00u op pad met de truck. Dus 06.30u de wekker, douchen, (basic: straal koud water wat ergens hoog uit de muur komt, betonnen vloer, minime verlichting en niet te vergeten de insecten die rondfladderen, maar als enige van de groep dit wel gedaan), backpack inpakken, tent afbreken en inpakken, ontbijten, Truck inpakken om na ruim een halve dag rijden dit ritueel in omgekeerde richting te herhalen. Waarbij je waar ontbijt staat diner moet lezen. Zo hoe meer we richting BA reden hoe warmer het werd. Wat was ik blij om te kunnen zwemmen in de rivier van de camping waar je outdoor (Raften, Abseilen etc.) kon doen. Ik heb ff de voorkeur gegeven aan een verfrissende zwemmiddag in helder bergwater. s'Avonds BBQ bij een git zwarte hemel vol met sterren.
De andere dag voor de lunch een wijnproeverij en middagje vrij te besteden in Cafayate (Argentinië). Voor de wijnliefhebbers een aanrader om deze eens bij een wijnhandel in Nederland te verkrijgen. Echt lekker spul.
Inmiddels de grensovergang met Argentinië zonder problemen overgekomen. Met mijn Australische Helen heb ik het als tentmaatje goed getroffen. Ongeveer zelfde leeftijd, slaap en rook gewoonte, dus na 2x tent op en afbreken ging het de rest van alle dagen soepel, maar keken beide ook erg uit om in Estonia ff 3dgn de tent de tent te laten. Hier hebben we basic op een echte Gaucho gekampeerd waabij paardrijden de hoofdactiviteit was. Gaucho lag ver buiten de bewoonde wereld en al te paard rijdend over de Gaucho een Magnifiek uitzicht. Sommige hadden het de 2e dag wel gezien, en omdat onze groep in tweeen was waren er paarden over, die kans heb ik gegrepen om nog een dag te kunnen paardrijden. Maar heb enorm respect voor de paarden. Ondanks dat ze goed getraind waren wel een prestatie om een rotsachtige helling te beklimmen en afdalen zonder zich te verstappen. Voor ons als berijder kregen we vooraf instructie: hoe de teugels met 1 hand vast te houden, het wenden van de paarden= teugel over de manen naar links/rechts en halthouden of juist aanzetten. En dan het paard bestijgen, wat dan toch wel erg hoog is.
Na Estonia was het nog 1 dag in Cordoba voor we aankwamen in BA en zo langzamerhand was ik de irritaties in de groep met betrekking tot de tourleidster meer dan zat. Ja....ondertussen gaat mijn Engels goed vooruit, maar degene die Engels sprekend zijn, waren waar er kans op Wifi was druk doende de higlights van de stad/plaats op het internet aan het ontdekken en dan klagen bij de tourleider klagen als er musea's e.d. dicht waren???? Vreemd. Ik heb het op wandelen door of rondom een stad gehouden met gewoon een lekkere bak koffie en tegen vijven (als er 4 uur lopen op zit) een litr. bier.
En nu dus BA, eeen stad die onwijs groot is. Is verdeeld in diverse wijken die niet allen aan te raden zijn om als toerist naar toe te gaan. Maar wat met een georganiseerde Walkingtour wel prima gaat. Gisteren met een reisgenoot naar La Boca geweest. Dit is de oudste wijk waar BA, de Tango en voetbal ontstaan is. In deze historische wijk staat de voetbal Arena van de club Boca, de club van Maradonna. Grappig om als niet-voetbalfan dit eens met eigen ogen gezien te hebben en wetende dat de kleuren geel/blauw van Boca een Zweedse historie hebben.
Deze middag afgesloten met eten in een restaurant aan de Haven, in een wat betrouwbaarder deel van BA. Nouja betrouwbaarder....in een onbewaakd ogenblik is hier mijn dagrugzak gestolen. Maar ik heb onwijs veel mazzel gehad, daar ik al mijn belangrijke spullen of in mijn schoudertas had en in de locker van m'n Hostel. Na de ontdekking m.b.v. de politie aangifte gedaan op een politiebureau, vandaag hier in het hostel wat bestanden kunnen uitprinten en de stoute schoenen aangetrokken om met de metro naar een winkelcentrum te gaan om een nieuwe rugzak te scoren. Wat gelukt is want daarna kreeg ik tenmiste ook weer m'n eetlust terug.
Back-pack is gereed en ga morgen m'n best eens doen om in Quito aan te komen. Hier vertrek ik zaterdag weer om dan naar de Galapagos te gaan.
Succes een ieder met de sneeuw en gladde wegen....Chao xxx Marion
Van La Paz in Peru via Chili naar Argentinië: "één wereld van verschil"
Hola,
Na een reisdag van 14 uur lang zitten in de Truck zijn we gisteravond om 21.00 u aangekomen in Salta. Een van de 7 grote steden Argentinie. Na de gebruikelijke incheck door Tanja, onze reisleidster met z'n allen de stad ingegaan om US Dollars te wissellen voor de Argentijnse Dollars want er moest ook nog gegeten worden. Het hotel "Elena" ligt een paar straten van het centrum (lees; plein) waar er op vrijdag avond een heerlijke zomerse gezellige drukte van jewelste was. Juan (de Argentijnse Chauffeur) de nodige info gekregen hoe je de mensen herkend waarbij je geld kan wisselen. Nl. op iedere hoek van de straat staan wel een paar mensen met: meestal een zwarte schoudertas, die spreek je aan na eerst de valutakoers gecheckt te hebben. Volgens de info levert dit meer op dan geld uit de flappetap. Ook al was ik met nog 4 reisgenoten op stap toch maar eerst ff zien hoe het de andere vergaat en zeker een oogje in het zeil houden voor al overige mensen die op straat zijn. Tja....op dat moment werken m'n voelsprieten op volle toeren en met nieuwe munten was het tijd voor een biertje.
Met het clubje waarmee ik op stap was hadden we absoluut geen zin om met de rest van de groep te gaan eten. Met de rest van de groep bedoel ik ook de reisgenoten van: Truck Cameron. Daar hier in Salta de reis van beide Trucks een verschillende richting op gaan zou dit de laatse avond zijn om met elkaar te eten. Het clubje waarmee ik de laatste dagen meer en meer op trek verkent liever op eigen houtje de omgeving dan de instructies van onze reisleidster opvolgen. Voor haar is het de eerste reis in Zuid-Amerika, maar sinds een paar dagen merken we dat ze wat betreft service en informatie niet altijd goed voorbereid is. Jammer maar dat pret mag de pret niet bederven die mijn reisgenoten en de serveerster hadden toen ik serieus bleef bij het bestellen van een Grande Serveza (=nl. 1 liter bier). Reizen maakt nu eenmaal dorstig....!
Zoals de titel van mijn verhaal al zegt: van La Paz naar Salta is echt een wereld van verschil. Hier een gemeleerde bevolking van diverse Nationaliteiten en met heel veel westerse invloeden. Het moderne leven is hier volop aanwezig in een decor vanuit het Koloniale tijdperk. Mooie Architectuur is hier na de bezetting van de Spanjaarden uit de grond herrrezen. Salta ligt in het Noorden van Argentinië en was het laatste Zuidelijkste Inca imperium wat door de Spanjaarden in beslag genomen is.
Livicencho was na La Paz de eerste overnachting. Eentje die heel erg basic was. Alhier waren we te gast bij een groepje oorspronkelijke Andes bewoners die volgens oude tradities wonen en werken. Wonen: huisjes van 3 bij 4 mtr. gemaakt van blokken gedroogde modder. Inrichting is primitief en verlichting of overige voorzieningen wat betreft hygiene is nauwelijks aanwezig. Op zich is daar mee te leven maar wetende dat je hier boven de 4000 mtr. zeeniveau leeft is het onwijs koud. Dus s'avonds na een religieus ritueeel, opgevoerd door de oudste van deze bewoners gaan slapen in de slaapzak met nog 4 dekens over me heen. Waarschijnlijk had ik toen al een virus te pakken want aan het eind van de volgende reisdag toen we in Potosi gearriveerd waren ben ik om 20.00u met een flinke verkoudheid en lichte koorts gaan slapen tot de andere morgen 10.00 u. Sorry voor het cliché maar ook hier was het koud en regen. Dus na een frisse neus gehaald te hebben om papieren zakdoeken te scoren ben ik tot s'middags 14.30u weer m'n bed ingedoken. Om er toen een stuk fitter uit te komen.
Het reisprogramma voor de dagen na Potosi werd wat onzeker daar de volgende stop en activiteiten gepland waren voor Uyuni. Op zich ben ik niet zo'n Dakar fan maar voor wie het gevolgd heeft; in Uyuni was nl. de finisch van een etappe van de motorcross. Dit betekende dat er voor de geplande activiteiten geen gidsen of vervoer beschikbaar zou zijn omdat dit al geboekt zou zijn door de organisatie van de Dakarrally, maar we bofte en kon onze dagtocht de andere dag op ma.12-01-2015 naar de Salt Flats gewoon doorgaan.
Wat ik tussendoor ff wil vermelden:
1) ik ben blij om Vega te zijn, daar menigeen van de groep na een vlees-kip-maaltijd de andere dag cq dagen buikklachten hadden.
2) voor het bereiken van Uyuni heeft de Truck 1 1/2 uur verzakt gezeten in een zandplaat langs de weg. Hier waren we in terecht gekomen omdat het gebruikelijk is onderweg voor een sanitaire stop de Busch langs de weg te gebruiken. So far so good, tot deze keer bij het van de wegrijden het linker achterwiel een 1/2 mtr. wegzakte. Uitgraven om grip te krijgen leverde geen verbetering op. Een passerende vrachtwagen heeft de Truck na 2 pogingen weer op de weg gekregen....
wordt vervolg Chao Marion xx
Salt Flats
Hola,
Uyuni is in Bolivia bekend vanwege de Salt Flats. Dit is een enorme zoutvlakte. Van oorsprong (25.000 jaar geleden) behoorde dit tot de Pacifiic Ocean. De IJstijd, verschuivingen van aardkorsten die het onstaan van de Andes veroorzaakte is dit gebied ingesloten geraakt. Door klimaatveranderingen, erosie etc. droogde dit gebied op. Nu wordt hier voor consumptie het zout bewerkt voor Bolivaans gebruik (geen export), voor avonturiers een gewild Outdoor gebied en niet te vergeten; dagelijks komen hier honderden toeristen over de "zoutvloer" voor de spectaculaire foto-shoots. Die dag s'morgens in konvooi van 4 FourWheel drive Landrovers hier naar toe gereden om: een bezoek te brengen aan de zoutwinning, het zouthotel, te lunchen op de zoutvlakte met waanzinnige vergezichten van de Andes eromheen en een Hike over een eiland dat zich hier bevind. En dat allemaal bij een temperatuur van rond de 30 graden. Heel Bizar!!! want zodra je de bergen nadert gaat de temperatuur zo'n 5 a 10 graden naar beneden. Maar na de koude weken echt aangenaam een dag in de zon te vertoeven.
Vanaf Uyuni zijn we in 2 dagen via de AltiPlano naar Chili gereden. En geloof het of niet op het hoogste punt (+/- 5000 mtr.) brak er een Hydrolyc kabel van de versnellingsbak van de Truck. Ondanks de zon is het erop grootte hoogte steenkoud en is er geen beschutting. De tijd vermaakt met Lunchen en discus werpen. AltiPlano is een uitgestrekt natuurgebied (ook wel niemandsland genoemd) wat grenst aan de Chileense grens. Om 18.30u s'avonds aangekomen bij de grens waar zich het plaatsje San Pedro bevind. Op zich ging de grenscontrole vrij soepeltjes maar daar het in Chili gelijk een uur later was, was het 20.30u voordat we doorkonden rijden. Tijdens deze grenscontrole moest iedereen z'n bagage uit de Truck meenemen, door de scannner halen en werd ondertussen de Truck binnenste buiten gekeerd. Na de grenscontrole was het 5 min. rijden voor mijn eerste kampeer overnachting. Nu had ik menigeen van de groep het woord "upgraden" horen noemen en wat bleek nou. Dit plaatsje "San Pedro" is onwijs toeristisch met vele Hostels en dan gaat er hier gekampeerd worden? Inmiddels donker en daar voor die nacht ook nog "Star gazing" op het progarmma stond, heeft menigeen (ik ook) bedankt voor het kamperen en zijn bij de buren (lees: Hostel) gaan slapen. Bij elkaar een reisdag van 12 uur en dan nog eens een tent opzetten, eten, douchen....dit was iets To Much.
Naderhand de wonderschone wereld van wel 30 miljoen sterren aanschouwen maakte weer heel veel goed. Star Gazing dus: met beide groepen per bus naar een plaatsje net buiten San Pedro gereden om aldaar bij een Astroloog in z'n achtertuin uitleg te krijgen wat de Sterrenhemel te bieden heeft. Hier met het blote oog, Sterrenbeelden gezien, kometen, planeet Jupiter en de melkweg. Raar maar ik had ff de beleving aan het strand te staan???
Gelukkig stond er voor de andere dag een "Free day" op het programma en de ene reisgenoot na de andere begon zich vanwege de zon, niet meer op grote hoogte zijn= beter ademhalen, zo langzamerhand comfortabeler te voelen. Heel vervelend maar waar, toch duurde dit maar kort daar we de volgende dag (vrijdag 16 jan. j.l.) om 07.00u weer op pad gingen om zoals ik met het vorige verhaal begon na 14 uur rijden in Salta te Argentinië in te komen.
Hier in het hotel werkt de Wifi perfect en heb ik in alle rust ondanks dat ik vandaag wel verder de stad bekeken heb mijn blog weer eens kunnen bijhouden.
Waar ik momenteel het meeste van geniet: de waanzinnige, dominante, hoge bergen in alle kleuren en vooral als ik ergens een plekje gevonden heb met een enorm vergezicht. Wordt daarna wel weer met de neus op de feiten gedrukt. Mooie gebouwen waarnaast een huisje met een dak van golfplaten, de zwerfhonden en de bedelenden kinderen...dat raakt!!
Voor de komende dagen tot aan 26 jan. a.s. de aankomst in Buenos Aeros is het voornamelijk kamperen, met een paar lange rij-dagen die ik gebruik om m'n Spaans te leren. Pocito, Pocito...oftewel stap-voor-stap.
xx Chao Marion
mee in de Flow
Hola,
Daar het er vanmorgen op leek dat er vandaag meer zonneschijn zou zijn, ben ik met een todo lijstje in m'n hoofd de stad ingedoken. Nu is het Hotel in het centrum dus met 1 voet buiten deur ontkom je er niet aan om met de Flow mee tegaan. De mensen, het verkeer het beweegt zich continue kris/kros door elkaar, voornamelijk in de kleinere straatjes. Op de grotere doorgaande straten gaat het er wat gestructureerder aan toe. Maar met oversteken blijft het uitkijken. Ondanks dat de stoplichten voor voetgangers aangeven hoelang deze groen licht geeft, is dat nog geen garantie dat er als er net een auto uit een andere zijstraat komt je zonder je pas te versnellen op tijd aan de overkant komt.
Enkele praktische todo dingetjes had ik al ff snel geregeld. Nl m'n bril bijlaten stellen, (koppie is toch iets smaller geworden) want sjouwend met een rugzak ook nog eens m'n bril recht zetten ging toch iets te veel irriiteren. En jawel na 4 woorden Spaans begreep de dame van de Optica wat er moest gebeuren en werkelijk m'n bril zit als gegoten.
Daar ze hier bijzonder lekkere koffie hebben, was ik daar zo ondertussen wel aan toe. Toen m'n plannetje voor de rest van de middag uitgevogeld en besloot met de kabelbaan naar een hoger gelegen deel van de stad te gaan. De kabelbaan is net zo te vergelijken als die van de wintersport waarbij je in een gondel omhoog gaat. Deze heeft zelfs nog een tussen station. Eenmaal boven een plekje opgezocht met waanzinning uitzicht over de stad. Hier heerst een totaal ander straat beeld, de straten bestaan hier allemaal uit brede trappen en er wat hier aan goederen verkocht wordt is stof, tapijt en alle toebehoren die je maar kan verzinnen.
Hier zo zittend, de stad te aanschouwen zag ik dat de huizen en alle gebouwen terrasgewijs zijn aangelegd naar de bergen rondom het dal. Wat mij vandaag ook enorm verbaasd heeft is dat per straat cq buurt er 1 soort koopwaar is. Zo is er een straat waar je van begin tot het eind allemaal kramen hebt met vlees, de straat ernaast alleen eieren, de volgende straat waschmanines en koelkasten enz, enz, En niet een paar van elk nee....mandenvol en alles torenhoog opgestapeld. Geen wonder dat ik na mijn afdaling met de gondel mijn oriëntatie kwijt was en heb toen een uur gelopen om het Hotel terug tevinden. Bij een gebouw waar bewaking voor de deur stond de weg gevraagd en bleek dat ik op de goede weg zat. Heb bewust niet te vaak op m'n plattegrond gekeken want echt je valt op!! Daarbij had ik mezelf beloofd om voor 18.00u in het Hotel te zijn of in ieder geval in de buurt want na zessen wordt het snel donker en lijkt echt iedere straat hetzelfde daar dan alle kraamen dicht gaan. En als me dat niet ging lukken dan een taxi.
Vond dat het toen wel tijd was voor wat eten en ben voor de vegatarische Lasagne met als toetje Tiramisu bij Little Italy, gegaan.
Tevens was dit ook de laatste dag in La Paz, morgen gaat de reis weer verder om volgende week in Chili uit tekomen met als klap op de vuurpijl dat we onderweg een overnachting hebben in Uyuni; "the place waar dan de Dakar rally passeert en verblijft."
Wat ik als laatste bij dit stukje nog wil vermelden is dat dit niet zo vlot uit m'n pen gekomen is dan anders??? Niet omdat m'n kamergenote een uur bezig is geweest met tas inpakken en douchen maar of het de lezers opgevallen is of niet, ik wil wel ff kwijt dat ik gewoon alles in m'n eentje onderneem. Heb genoeg aan het gezelschap van mijn (Engels sprekende) reisgenoten bij het ontbijt s'morgens en s'avonds als ik ze weer in het Hotel zie. Maar voor de rest ga ik m'n eigen weg. Echt wat die mensen allemaal met elkaar te bespreken hebben!!
Goed bedtijd xx Chao Marion
mee in de Flow
Hola,
Daar het er vanmorgen op leek dat er vandaag meer zonneschijn zou zijn, ben ik met een todo lijstje in m'n hoofd de stad ingedoken. Nu is het Hotel in het centrum dus met 1 voet buiten deur ontkom je er niet aan om met de Flow mee tegaan. De mensen, het verkeer het beweegt zich continue kris/kros door elkaar, voornamelijk in de kleinere straatjes. Op de grotere doorgaande straten gaat het er wat gestructureerder aan toe. Maar met oversteken blijft het uitkijken. Ondanks dat de stoplichten voor voetgangers aangeven hoelang deze groen licht geeft, is dat nog geen garantie dat er als er net een auto uit een andere zijstraat komt je zonder je pas te versnellen op tijd aan de overkant komt.
Enkele praktische todo dingetjes had ik al ff snel geregeld. Nl m'n bril bijlaten stellen, (koppie is toch iets smaller geworden) want sjouwend met een rugzak ook nog eens m'n bril recht zetten ging toch iets te veel irriiteren. En jawel na 4 woorden Spaans begreep de dame van de Optica wat er moest gebeuren en werkelijk m'n bril zit als gegoten.
Daar ze hier bijzonder lekkere koffie hebben, was ik daar zo ondertussen wel aan toe. Toen m'n plannetje voor de rest van de middag uitgevogeld en besloot met de kabelbaan naar een hoger gelegen deel van de stad te gaan. De kabelbaan is net zo te vergelijken als die van de wintersport waarbij je in een gondel omhoog gaat. Deze heeft zelfs nog een tussen station. Eenmaal boven een plekje opgezocht met waanzinning uitzicht over de stad. Hier heerst een totaal ander straat beeld, de straten bestaan hier allemaal uit brede trappen en er wat hier aan goederen verkocht wordt is stof, tapijt en alle toebehoren die je maar kan verzinnen.
Hier zo zittend, de stad te aanschouwen zag ik dat de huizen en alle gebouwen terrasgewijs zijn aangelegd naar de bergen rondom het dal. Wat mij vandaag ook enorm verbaasd heeft is dat per straat cq buurt er 1 soort koopwaar is. Zo is er een straat waar je van begin tot het eind allemaal kramen hebt met vlees, de straat ernaast alleen eieren, de volgende straat waschmanines en koelkasten enz, enz, En niet een paar van elk nee....mandenvol en alles torenhoog opgestapeld. Geen wonder dat ik na mijn afdaling met de gondel mijn oriëntatie kwijt was en heb toen een uur gelopen om het Hotel terug tevinden. Bij een gebouw waar bewaking voor de deur stond de weg gevraagd en bleek dat ik op de goede weg zat. Heb bewust niet te vaak op m'n plattegrond gekeken want echt je valt op!! Daarbij had ik mezelf beloofd om voor 18.00u in het Hotel te zijn of in ieder geval in de buurt want na zessen wordt het snel donker en lijkt echt iedere straat hetzelfde daar dan alle kraamen dicht gaan. En als me dat niet ging lukken dan een taxi.
Vond dat het toen wel tijd was voor wat eten en ben voor de vegatarische Lasagne met als toetje Tiramisu bij Little Italy, gegaan.
Tevens was dit ook de laatste dag in La Paz, morgen gaat de reis weer verder om volgende week in Chili uit tekomen met als klap op de vuurpijl dat we onderweg een overnachting hebben in Uyuni; "the place waar dan de Dakar rally passeert en verblijft."
Wat ik als laatste bij dit stukje nog wil vermelden is dat dit niet zo vlot uit m'n pen gekomen is dan anders??? Niet omdat m'n kamergenote een uur bezig is geweest met tas inpakken en douchen maar of het de lezers opgevallen is of niet, ik wil wel ff kwijt dat ik gewoon alles in m'n eentje onderneem. Heb genoeg aan het gezelschap van mijn (Engels sprekende) reisgenoten bij het ontbijt s'morgens en s'avonds als ik ze weer in het Hotel zie. Maar voor de rest ga ik m'n eigen weg. Echt wat die mensen allemaal met elkaar te bespreken hebben!!
Goed bedtijd xx Chao Marion
La Paz, Bolivia
Hola,
Nu maak ik even een sprong vooruit. Ik ben met de Dragoman-groep gisteren in La Paz te Bolivia aangekomen. Woh!!! wat een Mega stad is dit. Het Hotel heet: Estrella Andina, en is super gaaf. Schoon, warme douche en vriendelijke mensen. Maar vooral het interieur en met name de wanden zijn in vrolijke kleuren en landschappen geschilderd.
En over de bouwstijlen: in Peru zie je veel koloniale bouwwerken, hier is het net zo. Althans groter en fleuriger en de huizen/gebouwen hebben hier daken. In sommige plaatsen zie je veel bouwerken/huizen die een dak of afwerking missen. En Waarom? Zolang een huis niet af is hoeft men maar 10% belasting te betalen i.p.v. de 100%. Alle onafgebouwde huizen hebben geen florisante uitstraling, maar zo zien er vele wijken uit en daarbij dan nog de straten zonder stenen of andere afwerking. De werkzaamheden die overal op straat plaats vinden met het drukke verkeer...dat is zo het beeld wat ik hier waarneem.
Vanaf 2 januri t/m gisteren waren 3 reisdagen maar voor m'n gevoel een maand. Vanwege de werkzaamheden die aan de "omgebouwde-truck-naar-bus" uitliepen vertrokken we tegen de middag uit Cusco. Maar geluk voor mij daar er glas uit m'n zonnebril was wat ik nog heb kunnen laten fixen bij de opticien in Cusco.
's Avonds om 20.15u in een onwijs koud Puno aangekomen. Ligt aan het Tikicata meer wat weer aan Bolivia grenst. Hier een overnachting met de dag erop een bezoek aan de Uro's een volk die op een drijvend eiland gemaakt van riet wonen. Om in de middag door te sjesen naar een net zo koud en nat Copacobana. Ligt aan het zelfde meer. Dat sjesen hield op bij de grens. Iedereen vlot voorzien van het inreis document, mocht een van de trucks niet door, nadat de gegevens in de computer weer up-to-date waren kwam deze later op de avond alsnog. Daar Copacobana niet ver van de grens ligt is de andere truck teruggereden om de groep waar ik in zit op te halen. Ook hier een overnachting met de dag erop eerst een boottocht van ruim 1/1/2u over dit meer naar Isla del Sol. De naam zegt het al: eiland van de Zon. En ja wel eenmaal op het eiland scheen de zon volop. Hier een wandeltocht van 9 km met wat klimwerk gemaakt om eind middag weer terug te varen. Nou het biertje smaakte goed net als het warm eten in een restaurant met Mexicaanse allure.
Dat heb ik nog niet vernoemd. We reizen dus overland met 2 groepen en elke groep z'n eigen Truck. Truck is eigenlijk een combie van een bus en een vrachtwagen. Redelijk comfortable maar zeer deugdelijk voor de wegen hier. Waar soms veel kuilen inzitten of het asfalt ontbreekt. De Trucks hebben zelfs een naam; Carmen en Cameron, handig!!!
En nu dus in La Paz.....wisselen van reisgenoten = 2 dagen rust. Nogmaals echt Megastad is dit, met ook de nodige hoogteverschillen. Je loopt je hier behoorlijk een versuffing. Na m'n wandeling door de stad van gisteren en een avondje met de groep in een Engelse Pub vond ik het voor vandaag ff genoeg met de toerist uithangen. Morgen de 7de Januari nog een dag In La Paz om dan de reis te vervolgen richting Buenos Aeros, waarbij vele plaatsen nog bezocht gaan worden.
Chao Marion
