Hola,

Vandaag is het tijd om mijn blog weer eens een flinke bust te geven. Ben op 31 januari j.l. op een Tropisch San Christobal aangekomen. San Christobal is een van de 12 eilanden hier in de Galapagos eilanden. San Christobal, Isabella, Santa Cruz, Espanola, Floreana en Santiago zijn de grootste 5 eilanden. Deze gehele Archipel is door vulkaan uitbarstingen ontstaan. Dat kun je wel zien ook wat overal waar je loopt: national park, het strand de heuvels is verharde lava. Door de jaren heen nadat Charles Darwin San Christobal omstreeks 1543 ontdekt heeft, heeft de mens hier zijn woon-werk en leefomgeving gecreëerd. Zo zijn er vliegvelden, havens, boerderijen, landbouw, toerisme en vooral niet te vergeten al het zeeleven. De reuze schildpadden, zeehonden, leguanen, Mantra's en haaien. Het is een wonderlijke wereld. Waarbij ik van de zee maar geen genoeg kan krijgen. En dat heeft me doen besluiten om mijn verblijf hier aan te passen.

Wel...!!! Ik zou hier 4 weken in een reservaat gaan werken aan de 4 verschillende projecten. Voor alle duidelijkheid ga ik ff 2 weken terug. Om van mijn homestay in Quito naar het vliegveld te gaan wilde de manager van de organisatie van mijn tijd in Quito begin december wel de transfer regelen. Zou mij $45,00 dollar kosten. Dit vond ik veels te veel en hem dat ook meegedeeld. Doch vanwege het vroege uur 04.00 u vanuit Quito naar Mariscall Airport vond hij dat dit het prijskaartje was. Ik op internet gecheckt en een enkele rit pp. in een comfortabele taxi zou $11,00 kosten. Daar het kortdag was wel met de manager de transfer afgesproken. Daar ik de aanbieding van internet laat binnen kreeg en geen risico wilde lopen om geen vervoer dus geen plane te hebben. s' Avonds vroeg gaan slapen om tegen middernacht van een feestende homestay familie wakker te worden. Feest duurde tot 03.00u de tijd dat ik op moest staan. Daar ik gast in hun huis was en ze wisten dat ik vroeg op moest (mijns inziens hou je daar rekening mee) heb ik hier toch niets van gezegd. Maar was wel boos!!! Dit gemeld aan de manager toen die mij kwam ophalen voor de rit naar het vliegveld. Daar aangekomen hem over de offerte voor een internet taxie verteld en met mijn minder goede humeur het voor elkaar gekregen dat ik uiteindelijk niets hoefde te betalen.

Blij dat ik toen eindelijk aan de koffie kon. Ondanks dat ik vroeg was, dus op tijd kon inchecken duurde dit uiteindelijk ruim 45 min. Voor een bezoek (van welke aard dan ook) moet je vele formulieren invullen en vragen beantwoorden. Nu had ik een tussenstop in Guagyll en dacht zoals ik ervaren had met mijn vlucht van BA naar Quito toen ik een tussenstop in Chilli had dat dit ook transit zou zijn. Houd in dat je met een tussenstop rechtstreeks vliegt maar wel het vliegtuig uitgaat om via een pauze in de transit lounge na 1 1/2 uur weer in te stappen (schoon en ander vliegtuig). Maar nu zaten door het landen m'n oren nogal dicht dus heb ik niet gehoord dat passengiers voor Galapagos in het vleigtuig moesten blijven. Ik was er dus wel uitgegaan, netjs de borden gevolgd om vervolgens weer hetzelfde vliegtuig in te stappen. Heeft even voor wat oponthoud bij het boarden gezorgd, daar mijn boarding pas niet meer compleet was. De steward begroet met: I'am back again. En hij moest wel lachen om mijn uitleg.

Afijn op de Galapagos aangekomen waar je ondanks je ticket, voor administratie kosten en voor toegang tot de eilanden groep nog eens bij elkaar $110,00 moet betalen, stond er geen pick-up klaar die mij naar het reservaat zou brengen. De informatie van de manager in Quito klopte niet. Maar al vragend ben ik door de busschauffeur bij de haven afgezet, die wist telefonisch een medewerker van het reservaat te bereiken die mij toen opgehaald heeft. Ondertussen dorst en bloedheet. De reis naar het reservaat was een avontuur op zich. Met een taxi eerst kinderen van school opgepikt, toen her en der boodschappen (ieder huis lijkt wel een supermarkt...mini) doen, kon ik eindelijk water kopen en bier (want ik denk dat ik het onderbewust wel wist:" dat het reservaat ver van de haven afligt". Zo langzamerhand zat de taxi incl. de achterbak aardig vol.

ps: taxi= Chevrolet 4 wheel met open achterbak en plaats voor 4 passagiers in de taxi. Achterbak 6 pers.

Na 45 min. door berg en dal gereden te hebben aangekomen in het reservaat. Of ik ff $20,00 voor de taxi ging betalen (conform reisbeschrijving) Nou dacht het ff niet en de helft betaald, wat al meer dan genoeg was.

Het reservaat dat dus...., de plek is Super, mijlen ver van bewooning, strand en zee. Das minder, maar de stilte kun je horen en hoe! s'nachts de boktorren, houtwormen, kakkerlakken horen knagen. Na 1 uur al meer dan 50 moscito (=zwart klein vliegje) beten en nog steeds niet bekomen in welke bouwvallige, honderdjarige houten barak ik zou gaan slapen. Alles rook er muf en vochtig, dit in combinatie met de zon voelde dit als een sauna. Nu weet ik dat alle vrijwilligers in het weekend naar de haven in een Cheap hotel gaan, wist ik toen niet. Dus sliep daar alleen. Plus de mensen (=lees: medewerkers) die in de taxie mee waren gekomen. Al hadden zij een onderkomen apart. Gelukkig was ik erop voorbereid dat na 18.00u s'avonds het er donker wordt dus met zaklamp gewapend terug naar de "hut" gelopen.

Om me een ongeluk te schrikken van de megaspinnen, kakkerlakken en te ontdekken dat de honden, en gewoon alles een en al ongedierte was. En nogmaals gelukkig een klamboe over m'n bed want er zaten 3 mega spinnen vlakbij mij in de buurt. Extra biertje gedronken en muistil in bed gaan liggen opdat die spinnen niet gingen bewegen. De andere ochtend was het een hele uitvinding hoe te douchen. Koud water is 1, maar in een hut buiten waar je nergens je spullen kwijt kon.

Afijn dit klinkt allemaal dramatisch, de eerste avond/nacht zeker, maar gaandeweg mezelf aangepast en was blij dat ik op zondag, na een rit met de taxie heen en weer de dag in de haven en aan zee geweest te zijn de andere volunteers (Betty, Karen, Fabius en Julia) ontmoette. In de eerste week kwamen er nog 5 volunteers (Jack, Kiriana, Julia, Leonie en Andrew) bij. Een jeugdige boel, waarvan ik de oudste ben ondertussen. Zo gaat dat in Volunteersland, komen en gaan! Na de eerste week werken, luisteren, horen en zien had ik al half een besluit genomen. Hier ga ik het geen 4 weken uithouden. Zo blij om ten eerste na het werk op donderdag morgen, wat op een lokatie vlakbij het strand is vrijaf te hebben en we allemaal naar het strand konden. Helemaal blij om na de Hike op vrijdag morgen om 14.00 u in het hotel te zijn. Vorig weekend dus. Besteed aan de haven en Town te verkennen, waar welke tours enz enz te ontdekken is, zee, -stranddag gehad om op zondag naar een rots (Kickerok) te varen om hier te snorkelen. Reuze schildpadden, vissen, Mantra's en haaien gezien. Whow Amazing????????????????

Heerlijk was het om s'avonds weer in de rust van het reservaat terug te keren. Maar vreugde duurde kort vanwege de moscito's en overig ongedierte. Inmiddels wist ik hoe andere over de hele organisatie dachten. Nu is het hier een andere cultuur maar de projecten, de problemen waar men mee te maken hebt en dan de accomodatie. De inefficiëntie valt gewoon niet te rijmen en zeker zie ik er geen vooruitgang in. Het is m.i. eerder bewust de situatie (lees; problemen) instand houden zodat "nieuwe vrijwilligers" zien dat er werk aan de winkel is!!!!

Nu heb ik deze ervaringen en over de maaltijden, o.a.gekookt rivier water (omdat vanwege schipbreuk geen bevoorrading mogelijk is) Bullshit daar in de haven genoeg mineraalwater aangeleverd wordt? Aan mijn Agency meegedeeld en zij pakt het op met haar supervisor.

Dus laat ik mijn betoog over wat er allemaal heavy was even voor wat het is en nu na m'n tweede week in het reservaat; hiervoor bedankt en ga morgen eilandhoppen en de week daarop mijn duikbrevet (internationaal) halen. Ik ben hier nu en vind werken prima en ben veel gewend maar wetende dat hier ondertussen zoveel meer is....en dit voor mij de kans is om alles te zien is dit waar ik voor Ga????????????

Chao Marion xx