Een zo totaal niet Westerse wereld in Nepal
10 okt. 2015
🇳🇵
vanuit Nepal
Namaste,
In de eerste plaats: geen zorg, met mij gaat het goed. Ik weet dat is voor mij makkelijker gezegd dan voor jullie omdat ikal een tijdje niks
van me heb laten horen. Maar weet dat waar ik ga of sta jullie zijn in mijn gedachte.
De voorgaande maanden toen ik in NZ en Australië was zijn niet van een leien dakje gegaan. Ik heb het schrijven o.a. van mijn reisblog door
van alles en nog wat niet op kunnen brengen. Om te beginnen in de maanden juni t/m augustus was het winter, de woon- en leefomstandigheden, het weinig mentaal inspannende werk was aanleiding dat ik
teveel ruimte in m'n hoofd had om na te denken, voor allerlei herinneringen en het niet weten hoe ik december verder ga. Ondanks dat beide landen zeer veel mogelijkheden bied, kwam ik er niet aan
toe om in de weekenden erop uit te trekken.
Nu besef ik dat zo'n periode een intense bewustwording met zich meebrengt en toeval of niet in alle plaatsen waar ik ben geweest kon ik heel veel aan sport doen. In NZ gestopt met roken en alle
dagen gaan hardlopen. In Australië was ik vervolgens in Canberra; waar ik het Olympisch zwembad om de hoek had. Hier ging ik iedere dag 2 uur zwemmen en in de weekenden hardlopen. In Newcastle
ontdekte ik een Yoga studio waar ik iedere dag voor 1 1/2 uur naar de Hot-Yoga ging en soms ook nog hardlopen. In Newcastle begon het lente te worden met veel zon, waardoor ik de meeste dingen ook
weer zonniger ging inzien. Plus het feit dat Newcastle aan de Tasmaanse zee ligt en ik daar of bij de haven (waar grote zeeschepen in- en uitvoeren) de meeste tijd doorbracht. Genieten van de zee
met m'n Engelse leesboek en een biertje op z'n tijd.
En sinds vandaag ben ik 2 weken in Kathmandu (Nepal). Met alle dagen 30 graden plus en niets maar dan ook niets is hier Westers, wat ik eigenlijk als een wereldse vernieuwing ervaar. Na het een en
ander in Kathmandu verkent te hebben trek ik er de weekenden op uit. En nu ik deze mail schrijf ben ik in Nagarkot, een klein plaatsje wat op +/- 30 km buiten Kathmandu en op 2000 mtr. hoogte ligt.
Met een waanzinnig uitzicht over de Kathmandu Vally en in de verre verte de Mount Everest. Het reizen is hier een sport op zich. Maar waar ik me wel heel Happy bij voel. Verder in in stukje lees je
meer over het reizen.
Ook hier doe ik vrijwilligerswerk en wel in een dierenasiel voor opvang voor straathonden en poezen. Dit doe ik 4 weken en heb de eerste week afgesloten. Alle vrijwilligers die hier naar een
project gaan krijgen voorafgaand eerst een introductie week. Bestaande uit een begroetingsceremonie waarbij je een Nepalese naam krijgt. Zo mag ik mezelf Mala noemen de tijd dat ik in Nepal ben.
Verder veel informatie over de cultuur, omgangsvormen, religie en voorbereiding op je vrijwilligersproject.
Afgelopen ma. voor het eerst naar het dierenasiel. Waarbij ik direct mezelf voornam om iedere dag vroeg te beginnen zodat ik rond02.00 pmweer terug kan. Dan is het hier al behoorlijk warm maar is de drukte met het openbaar vervoer nog te doen en heb ik tijd om te shoppen en om naar de Fitness
met zwembad te gaan. Héél bizar als je ziet hoe de luxe en armoedige woonomstandigheden met elkaar verstrengeld zijn en dat zich temidden van dit een sportcomplex bevind.
In het dierenasiel help ik s'morgens met de benches schoonmaken de honden eten geven, ze uitlaten en hun vacht borstelen. Ik had al snel door dat ik het werk naar me toe moet trekken waar men best
tevreden mee is. Zo zou ik met het opruimen van het terrein al een maand mee zoet zijn.
Nu was er een hond waarbij bijna z'n hele vacht vervilt was. Ik ben drie dagen bezig geweest om dit eruit te knippen en de hond er weer toonbaar uitziet. En de hond onderging alles gewillig. Voor
mij een hele openbaring wetende dat het een soort van Sint Bernard is.
Om het vertrouwen van de andere honden te krijgen en dat we elkaar leren kennen doe ik ze dagelijks na de ochtendwandeling borstelen of kammen.
Het asiel is totaal niet te vergelijken met een asiel in NL en sommige gevallen best schrijnend. De verzorging is erop gericht om de wonden te laten genezen, ze te voeden, verzorging geven met
medicatie totdat ze voldoende hersteld zijn zodat ze weer terug kunnen naar hun plek op straat. Héél triest. Zo zijn er de afgelopen week ook al 3 honden (waaronder 2 puppy's) overleden. Een puppy
is in m'n armen ingeslapen. En nu laat de moederhond zich bij me troosten.
Openbaar vervoer is hier een taxi, bus of personenbusje. Welke er allemaal uitgeleefd, roestig, met gaten en afgesjeesd uitzien. Maar het rijd. Voor zolang er brandstof is. Het openbaar vervoer is
aardig stil komen te liggen. Aanleiding is dat India de aangenomen constitutie van Nepal niet erkent en heeft daarom de brandstof toevoer opgeschort. Nepal is aan drie zijde begrensd met India en
is van dit land qua brandstof voorziening afhankelijk.
Nu werden de bussen al volgepropt met mensen, maar nu is dat nog een graatje erger. Je zit als haringen in een ton, maar het rijd. Over de veiligheid denk ik niet na. Ik hoor en zie ook niet dat er
ongelukken gebeuren.
Zoals ik al zei Nagarkot ligt dichtbij Kathmandu, maar is een wereld van verschil. Een bergachtige weidse omgeving, schone lucht (in Kathmandu heb ik een mondkapje voor i.v.m. stof en uitlaagassen)
en je treft hier weinig afval op straat aan.
Voor volgend weekend staat Pokahara op mijn programma om naar toe te gaan. Deze plaats ligt aan een meer, voor daarna een weekend naar een Monnikkenklooster en de rest ga ik nog verzinnen.
Veel leesplezier, groet Mairon
Reacties
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}
Reageer
Laat een reactie achter!
De volgende fout is opgetreden
- {{ error }}
Je reactie is opgeslagen!
