Israël

Shalom,

Na Jordanie ben ik 3 weken in Israel geweest. En niet zonder reden. Teneerste ben ik dankbaar en blij dat ik veel emoties overwonnen heb om te zorgen dat ik Israel kon bezoeken. In de voorgaande maanden besloten dat als het zover zou zijn dat ik zeker wist om in israel te komen heb ik mij opgegeven voor een 2 weken durende Tour&Train van Krav Maga. Krav Maga is zelfverdediging wat ik in Tilburg al 2 jaar lang beoefende.

In Israel zit het opleidingsinstituut in Ma'ale Adumim een plaatsje 11 km buiten Jeruzalem. De dagen bestond uit een afwisselend programma van trainen en bezienswaardigheden bezoeken in Jeruzalem en de omgeving. Nu was ik op alle plaatsen al eens geweest, toch de historische verhalen blijven mij boeien. In Ma'ale Adumim had ik bij een Joodse familie een prive onderkomen, dit alles geregeld vanuit de organisatie. De groep bestond uit 15 personen met 9 verschillende nationaliteiten. Zoals: Israel, Duitsland, Engeland, Denemarken, Polen, America, Australie, Afrika en Nederland. De trainingen waren pittig, veel geleerd een hechte groep waarbij iedereen enorm veel respect voor elkaar had, hoe om te gaan met alle technieken. Op 2 avonden in de week trainden we samen met de lokale bevolking. Een ervaring waar ik met een zeer voldaan gevoel op terug kijk. En het besef dat ik Krav Maga onwijs gemist heb.

Een ruime week geleden ging op vrijdag middag een ieder weer z'n eigen weg vervolgen. Sommige gelijk naar het vliegveld of zoals ik een paar dagen Tel Aviv om even op adem te komen en m'n planning voor een nieuwe week op te maken. Nu is de infrastructuur hier in Israel er gigantisch op vooruit gegaan. Bijv. lange afstanden overbrug je nu veel sneller en makkelijker met de trein. Zo kwam ik erachter dat er een trein van Tel-Aviv naar Beer'Sheva gaat met een stop in Sderot. Een plaatsje vlakbij de Gaza maar bovenal met een station pal naast de Kibbutz Nir Am waar ik 24 jaar geleden twee-en-een- halve maand als vrijwilliger doorgebracht heb. Na een onderkomen gevonden te hebben in Askelon op pad gegaan om mijn Kibbutz te bezoeken. De tijd heeft hier zo op het oog stil gestaan. Echter er wonen nog steeds mensen in de Kibbutz maar tegenwoordig werken de meeste mensen buiten de Kibbutz in beroepen die niet meer karakterestiek zijn voor het Kibbutz leven. De eetzaal waar men vroeger gezamenlijk at is er nog steeds maar koken e.d. doet nu iedereen individueel. Voor mij een bijzonder weerzien. Zelfs de watertoren die ik nooit zal vergeten (vraag me niet waarom) is nog steeds hetzelfde.

Na Askelon met de trein voor 2 dagen naar Haifa. Een hostel pal in Downtown met uitzicht op de wereld beroemde Baharan Gardens. En met het toeristen info centrum aan de overkant van de straat kon mijn dag niet meer stuk nadat men mij geadviseerd had om als ik naar Eilat wilde reizen ik beter de nachtbus kon nemen. Binnen 2 uur ff Haifa doorgekrossed met de bus om mijn bus voor Eilat te reserven, een goede geldautomaat ontdekt om na een strandwandeling mijn weg in het donker weer terug te vinden waar de Vissalade en een glas witte wijn er wel verdiend inging en bijzonder lekker smaakte. Vervolgens vroeg m'n mandje in om de andere dag op tijd met de trein naar Akko te vertrekken. De oude stad is onveranderd maar dat je nu overal in alle steden hoge torengebouwen ziet enerzijds even wennen. Anderzijds zie ik veel gelijkenis met het Nederlandse.

Na nog een nacht/dag in Haifa was het tijd om van de eigenaresse van het Hostel (lees: Guesthouse) gedag te zeggen. Zeer gastvrij en vriendelijk verblijf in haar huis waar ze ook nog eens mijn was gedaan heeft. Hoe ik het tegenwoordig waardeer om te ruiken dat mijn kleren gewassen zijn is niet in woorden uit te drukken. Op de verschillende plaatsen waar ik na Nepal geweest ben onderzocht ik of ik kon wassen of niet. Zo niet, dan nog even zuinig zijn met schone voorraad of met de handwas onder de douche. Gaat heel goed!!

Een tocht door de nacht met de bus van Haifa naar Eilat was weer een geheel nieuwe ervaring. Om 11.30pm vertrokken en om 05.00am in Eilat, waar op het busstation nog echt niks verandert is. Vlak voor Eilat is de border met Jordanie en ook een busstop echter zonder koffie en toilet en omdat het nog zeker een uur zou duren voordat de grens open ging eerst maar koffie en wakker worden (wat ik toch al was van een nacht niet slapen) in Eilat.

Met de taxi terug naar de Yitzak Rabin border crossing waar het tot 07.00am nog verdacht lang stil bleek. Gelukkig kon ik hier wel Wifi oppikken (heb geen Israeli cq Jordan sim) en nagegoogeld hoelaat de grens gepasseerd kan worden. Op alle dagen behalve vrijdag is dat om 06.30am. Op vrijdag 08.00am. Oke uurtje wachten maar gelukkig niet gesloten op vrijdag (Sabbat). Israel is prima om te reizen maar je moet heel goed de Sabbat incalculeren want na 12.00pm ligt of gaat echt het hele openbaar vervoer plat. Een taxie is een optie, maar duur.

Hoe stroef het overgaan van Jordanie naar Israel ging via de King Hussein Bridge (wat niet aan de grens / brug, ligt maar aan de striktheid van de Israelische autoriteiten) zo soepel mocht ik Jordanie weer in. Israel heeft mijn voorliefde maar Jordanie wint het op de manier hoe je oprecht zeer welkom begroet wordt.

Ik denk dat ik zo'n beetje een ieder aardig bijgepraat heeft voordat ik zaterdag a.s. weer in het NL-se ben. Hopelijk met een weerzien om van een jaarlang jullie verhalen terug te horen.

See you Soon, Marion

Nepal

Hello,

Allereerst dank voor het lezen cq volgen van mijn reis. Nog een week en dan zit er een jaar reizen voor mij op. Deze laatste week breng ik door aan de Rode Zee van Aqaba. Een meer dan prima plek. Dahab wat ik aanvankelijk als eindpunt had bedacht laat ik even voor wat het is. Of het echt te gevaarlijk is momenteel is mij het ervaren niet waard. Hier in Aqab is de Rode Zee net zo fijn om in te zwemmen en de zon schijnt hier evenveel.

Mijn vorige verhaal kwam vanuit Nepal. Mijn verblijf heb ik daar met 4 dagen ingekort. Mijn project in het dierenasiel eindigde op vrijdag en ik zou in principe de dinsdag erna naar Jordanie gaan. Maar vanwege het toenemende brandstof tekort (wat behoorlijk wat invloed had op het openbaar vervoer) in Nepal, heeft mij doen besluiten eerder naar Jordanie te gaan.

Later hierover meer. Eerst nog even mijn ervaringen in Nepal uitschrijven met ondertussen uitzicht op de Rode Zee van Aqaba.

Wat betreft het openbaar vervoer, in tijden dat er geen brandstof tekort is worden alle bussen volgestouwt tot zelfs passagiers op het dak. Nu was het aantal voertuigen drastisch vermindert maar het aantal passagiers in het kwadraat toegekomen. Voor Nepalese begrippen was ik best groot in lengte dus soms niet echt prettig om klem in een bus te hangen tussen alle andere passagiers. Voordeel is wel, dat je niet kan omvallen.

Het werken in het dierenasiel was een zeer verrijkende ervaring. Hoe iedereen die daar werkte optimistisch bleef. Bijv. omtrent het brandstof tekort, want voor het klaar maken van het dierenvoer was men aangewezen op gasfles. Toen ook deze raakte opraakte werd er op een houtkackhel gekookt en om aan genoeg hout te komen moest er bomen omgezaagd worden.

Ik ontdekte dat wanneer er geen vrijwilligers zijn, de honden niet worden uitgelaten. Nu zaten alleen de honden in een bench die gewond waren of niet los kunnen in de buurt van andere honden maar eenmaal aangelijnd zo mak als een lammetje. Het rondje van hooguit 5 minuten op het binnenterrein had ik na 2 dagen wel gezien. Ben eerst met een hond (een Tibetaanse Mastif, wat tevens ook mijn favoriet was) buiten het terrein op ontdekking gegaan en kwam erachter door de weg te volgen, ik een flinke ronde door de omgeving kon maken. Voor de grotere honden was dit geen overbodige lichaamsbeweging maar ook voor de wat nerveusere types een kalmerende therapie. Aan het eind van zo'n rondje nog even de borstel door de vacht halen voor ze weer tot de andere ochtend de bench in gingen.

Mijn onderkomen in Nepal was bij familie in huis. Zij runnen aldaar de organisatie voor vrijwilligerswerk. Vanwege het caste-systeem kent de cultuur een rijke mengeling van vele rituelen. Zo behoorde deze familie tot een hogere caste die vele feestdagen oftewel offerdagen met zich meebrengt wat inhoudt dat men vele uren doorbrengt met het aanbidden van de voorvaderen en de goden van het Boedhisme. Hoe hier men het Boedhisme beleeft komt er kort gezegd op neer dat men dankbaar is voor iedere dag om in gezondheid en blijdschap te leven. Dit geld voor alle lagen van de casten. Arm of rijk. De rijken mensen helpen de armen door hun voorvaderen te aanbidden en voedingsmiddelen, bloemen en geld in de tempels te offeren voor voorspoed voor de armen. Voor de armen mensen is er geen directe hulp, zij geloven in het feit dat hun voorvaderen niet goed geleefd hebben en hun armzalige leefomstandigheden het lot daarvan is dat zij het nu minder hebben. Maar dankbaar voor iedere dag van hun bestaan met een rotsvast vertrouwen dat als je maar blij bent dan komt alles goed. En werkelijk waar ik zag genoeg ellendige situaties maar op de uitdrukking van de gezichten zag ik altijd vrolijkheid.

In de weekenden trok ik erop uit om in Kathmandu of in de omgeving bezienswaardigheden te bezichtigen zoals de Monkeytempel. Voor een ander weekend had ik gepland om naar Pokahara te gaan. Door het beperkte busvervoer ging er maar een keer in de week een bus. Een bijzonder mooie busrit die van Kathmandu naar Pokahara 7 uur duurt, de weg gaat over en door de bergen met af en toe een diepe afgrond. En waar je ook kijkt: er zijn huizen, er wonen mensen op plaatsen waarvan je je afvraagt hoe kom je er en op welke manier zijn zij voorzien van hun levensonderhoud. Zelfs het Nepalese gezin en de hulp konden mij daar geen antwoord op geven. Het is niet hun bestaan dus ook niet waar je je druk om hoeft te maken!!

Op een regenachtige donderdagmiddag afscheid genomen van het dierenasiel. Waarbij ik alle honden en poezen nog helder voor de geest heb. Doch 2 honden zijn voor mij toch wel heel bijzonder. Zoals de Tibetan Mastif (Tony) met zijn vacht ben ik 3 dagen bezig geweest om al het vervilte haar eruit te knippen. De andere is een puppy. Op een dag werd zij door lokale mensen in het asiel gebracht. Wat bleek haar achterpootjes waren verlamd, dus sleepte ze haar achterlijf met haar voorpoten voort. Mijn eerste contact met haar was dat ze zich niet wilde laten optillen uit de bench en het op een keffen zetten. Toch door ook eerst haar vacht te kammen. Drinken te geven en gewoon met haar op m'n armen rond te lopen gaf ze zich gewonnen. Een vechtertje die zich niet door de andere honden omver liet lopen, maar van zich liet horen als ze uit de bench wilde. Met een beetje improviseren heb ik een riempje om haar achterlijf geknoopt om haar uit te laten. En grappig om te zien hoe rap ze met op haar voorpoten kon lopen maar owee als ik haar niet optilde om haar te helpen met een paar treden op en af lopen, dan zette ze het op een keffen. Maar ze leerde snel en wilde toen niets liever meer dan (mbv haar tuigje) over het terrein rondscharelen. Helaas ook van haar afscheid genomen, wetende dat het uitlaten van de honden buiten het terrein wat meer onder de aandacht is.

Op vrijdagavond vanuit Kathmandu naar Amman gevlogen met een overstap gedurende de nacht op Doha. Een paar uur al slapende in een luie stoel doorgebracht om tegen 08.00 am naar Amman te vertrekken. Goed aangekomen, visa en paspoort controle verliep meer dan soepel.

Vanuit Amman verschillende dagtochten naar andere plaatsen gemaakt waaronder Petra. Hier kun je wel een week lang wandelingen maken. Mij lukte het om in een dag heen en weer vanuit Amman met de bus naar Petra te gaan. In de tussen tijd in 4 uur heen en weer gelopen naar het Klooster wat in de bergen verscholen ligt. Maar niet voordat ik het laatste stuk de berg op gelopen was om een waanzinnig uitzicht over de vallei te bewonderen.

Wordt vervolgd.

Een zo totaal niet Westerse wereld in Nepal

Australie

Noorder en Zuider eiland van New Zealand

Hoi,

Noorder en Zuider eiland, samen New Zeeland. Twee eilanden zo dicht bij elkaar maar beide zo verschillend van landschap, ondanks dat beide eilanden ontstaan zijn uit een afsplitsing van Australië, vulkaan uitbarstingen en opstuwende aardkorsten. In de afgelopen 7 weken heb ik mijzelf nuttig gemaakt met het onderhoud, aanplanting van bomen en grondwerkzaamheden in natuurparken. De eerste 4 weken afwisselend in Atiu Creek en Waitawa Reginal Park. Beide parken liggen op ongeveer 2 uur rijden vanaf Auckland. Voor de resterende 3 weken ben ik naar het Zuidereiland gegaan. Waar 1 week gepland was voor het Kiwi (geen Kiwi gezien, by the way) natuurreservaat bij Frans Jozefp (plaatsje heet zo!) en in de laatste 2 weken was het afwisselend in Westport en Greymouth.

Voordat ik aan dit vrijwilligers project begon had ik er al een week in Auckland op zitten. Hier ontdekt dat wil je langere afstanden reizen een weekend tekort is daar het openbaar vervoer om ver buiten Auckland te reizen beperkt is qua tijd en er niet dagelijks een bus cq treinverbinding is. In de vier weken op het Noorder-eiland vertrokken we op maandag vanuit Auckland naar het natuurpark om hier dan eind vrijdag middag weer terug te keren. Waar het blijkbaar standaard dan altijd ging regenen. Kortom; vrijwilligers werk met in de weekenden de rest van het land zien is geen combi. In een ander weekend ben ik naar Whangarei geweest en onderweg genoeg gezien om te weten dat het Noorder-eiland heuvelachtig, groen en regenachtig is. Genoeg om te besluiten om niet ieder weekend aan Auckland vast te zitten ben ik 3 weken geleden in een weekend naar het Zuider-eiland te gevlogen. Genoeg tijd voordat ik op maandag opgepikt zou worden om New Brighton, kustplaatsje van Christchurch en Christchurch zelf te zien. Een van de grootste plaatsen van het Zuider-eiland wat zo'n vier en een half jaar geleden getroffen is door een zware aardbeving. Waarvan de schade nog zichtbaar is. Ingestorte gebouwen waarvan de voorgevel met stutwerk overeind staat, opgebroken straten, waarvoorheen winkels waren staan nu containers als alternatief voordat er nieuw gebouwd wordt, maar ook dat wordt er volop. Zo staat er een gloednieuw busstation en de tramlijn in historische stijl vernieuwd.

In New-Zeeland is een aardbeving geen bijzonderheid. De eilanden liggen precies op aardplaten die hier regelmatig verschuiven. Niet dat ik het heb meegemaakt maar om de paar maanden is er een aardbeving waar te nemen. Soms voelbaar, soms niet, maar de aardbeving in Christchurch was de eerste grote in 60 jaar tijd.

Tijdens het vrijwilligers project op het Zuider-eiland was het onderkomen geregeld in het Beach Hostel wat letterlijk aan de Beach gelegen was en wel de Tasmaanse Zee. Ondanks dat het hier onwijs koud was een fenomenaal uitzicht op dit reusachtige water met soms huize hoge golven. Prima plek maar waar je ook buiten was de zandvliegen weten je wel te weten en heb je midden in de winter antie mug nodig om niet lekgeprikt te worden.

Nu deze week even vrijaf om morgen 28 juli naar Sydney te vliegen waar ik vrijdag aan mijn 2de fase van vrijwilligers werk ga beginnen. De eerste 2 weken in Canberra en vervolgens 5 weken in Newcastle waar ik het daarna nog 1 week zelf mag uitzoeken voor ik naar Nepal vertrek, maar dat is pas eind september. Nu op naar het Opera house in Sydney!!

Marion

Chapeau Qantas Airlines

Hola,

En jawel ik ben veilig en wel op mijn plaats van bestemming in Auckland (NZ) aangekomen. En allereerst Chapeau voor Qantas Airlines, Echt Super hoe ze de vele uren aan vertragingen opgevangen hebben.

Dit begon in San Francisco, ipv 12.28 pm, vertrokken we om 16.00 pm. Op zich had dat voor mij geen consquenties daar ik in LA een overstap van 9 uur zou hebben. Maar ook al vloog ik dit stuk met America Airlines, wetende dat je mijlen ver moet lopen in LA en er bij de douane lange rijen kunnen staan ben je toch al gauw 3 uur zoet. Aan de andere kant vertraging hebben en je contecting flight missen wordt niet gezien als No- show, dus dat stelt me dan weer gerust.

Goed zodra ik in LA geland was, direct de terminal voor Qantas opgezocht en wist men bij de bagage drop te melden dat mijn vlucht vertraagt binnen komten en dat ik op een vertraging van 2 uur kon rekenen. Nog voordat ik verder kon vragen kreeg ik een diner bon van $ 25,00 en als ik mijn contecting vlucht zou missen dan wordt ik automatisch doorgeboekt of er wordt overnachting geregeld. Ik was een en al verbazing, want toen ik in April met Avianca vloog was er ongeveer dezelfde situatie maar ik heb toen 3 uur lang hemel en aarde bewogen eer dat ze overstag gingen om overnachting te regelen, zelfs geen glaasje water werd er aangeboden!!!

De dinerbon heb ik goed benut bij een Thaïs buffet en de zalm smaakte heerlijk.....biertje trouwens ook. Vervolgens gelukt om te slapen en jawel om net na 02.00 am stegen we op. Met voor mij de zekerheid dat ik mijn continu flight zou missen. Afijn na 13 uur vliegen kwam ik om 08.47 am in Brisbane aan en was ik doorgeboekt naar 06.00 pm om dan vervolgens om 11.00pm in Auckland aan te komen. Stevig balen.... totdat ik mijn naam op de speaker hoorde tijdens het uitstappen dat er grondpersoneel voor mij gereed stond om mij naar de gate te loodsen want mijn contecting flight wachtte op mij. Dit was zo Super. Met alle voorrang door de douane en hop het vliegtuig weer in om rond 14.00pm in Auckland aan te komen en wel op het internationale vliegveld, maar groot? nou echt niet!!! Dus voor ik het wist stond ik buiten, heerlijk frisse lucht. Alleen zonder koffer. Maar ook daarover was ik bij de afhaal band omgeroepen en werd geregeld dat mijn koffer s'avonds (wat hij kwam met een latere vlucht) in mijn Hostel werd afgeleverd. Echt Top, en inderdaad nadat ik in mijn Hostel gearriveerd was heb ik de receptie geïnformeerd en daar ik best mijn vermoeidheid voelde heb ik niet op mijn koffer gewacht maar ben gaan slapen om na een goeie nachtrust om even na 07.00 am bij de receptie mijn koffer op te halen.

En nu een week de tijd om Auckland te verkennen. Want vanaf volgende week begin ik ergens met vrijwilligers werk.

Van een jetlag totaal geen last, wat wel heel raar is; het is hier herfst, blad van de bomen, regen en zon, nog net geen sneeuw maar absoluut geen 30 graden plus meer. De-wereld-op-z'n- kop!

Tot schrijfsxx Marion

San Francisco<>San Francisco

Hola,

Today I'am flying out to New Zealand!!!

Mijn tour door het westen van Californië is onwijs gaaf geweest. Ja er waren momenten dat ik dacht wat doe ik hier in hemelsnaam. Bijvoorbeeld in Los Angels....een Mega grote stad met alom de hectiek van Hollywood. Kon hier de motivatie niet voor opbrengen om dit te bezoeken. De wijk Hollywood ligt buiten het centrum van LA, hier zijn we even geweest toen ik met de groep in LA aankwam. De andere dag was een free day en heb toen besloten nadat ik s'morgens mijn "was" in het hotel gedaan had om het historische gedeelte van LA te gaan bekijken. Onderweg de plattegrond lezend kwam ik door Little Tokio om vervolgens te ontdekken dat hier het Japans-Amerikaans museum is en hier de hele middag vertoefd heb.

Nadien begreep ik waarom je in LA en in een groot gedeelte van Californië, zoveel Japaners ziet. Maar het meest was ik onder de indruk van hun inbreng van eind 1800 tot begin 1900 en welke impact hun verblijf hier tijdens de IIe wereldoorlog heeft gehad.

Goed nog weer even terug naar af. Zoals wellicht bekend ben ik april/mei 3 weken in NL geweest ivm familieomstandigheden. Dit, maar ook de impact van Jazmin Julia had voor mij alle reden om mijn reis te cancelen. Doch vele zaken tegen elkaar afgewogen te hebben ben ik op 8 mei jl. vertrokken om mijn reis in USA op te pakken. Deze vlucht is voorspoedig verlopen om om 07.45 pm lokale tijd met de groep aan te haken in Visalia (=Californië). Maar niet voordat ik een biertje gescoord had en een frisse duik in het zwembad genomen had.

De tour was gestart in San Francisco op 4 mei jl. ik ben aangehaakt op minder dan een kwart van de tour. Een groep van 9 personen met een onwijs enhousiaste, gemotiveerde tourleider. Maar het was sjezen. Vervoer was uitstekend: een grote personenen bus met Wifi verbinding. Super!!! Maar om van dat moment af aan mijn reisblog weer te gaan bijhouden, nee dat zat er nog niet in. Dat ik weer op pad was, hier zijn en tijdens het rijden de wijdsheid beleven, dat deed me weer goed. Onderweg was het vaak stoppen voor Hike's, fotoshoots en een snelle bak koffie te scoren. Tempo lag behoorlijk hoog. Maar er moesten ook heel wat km-ters afgelegd worden om s'middags op tijd in het hotel te zijn daar er dan voor de avondplanning nog genoeg tijd was.

Bijna alle hotels zijn voorzien van een zwembad dus zodra we ingecheckt waren ging ik Rapido het zwembad in. Om meestal de volgende ochtend hardlopend de buurt te verkennen en kon ik met een snelle plots op tijd gereed zijn voor een "nieuwe dag" full of unexpected events".

Dit waren als volgt: Death Valley, Las Vegas, Monument Valley (overnacht in een Navajo Hogan= een pre-historische accomadatie van de Navajo indianen.....heeel Basic), Grand Canyon (met o.a. een helicopter tour over en in de Grand Canyon), Los Angels, om vervolgens met de trein en auto langs de gehele Westcoast via Santa Barbara, San Luis Obispo, Montery naar San Francisco te reizen. Eindelijk ging een lang gekoesterde wens in vervulling. Het met eigen ogen zien en lopen op de Golden Gate Bridge. Echt Waanzinnig hoe inmens wat een bouwwerk dit is. Nu zijn er meer waanzinnige grote bruggen over de gehele wereld, maar het unieke is de geschiedenis ervan. En zo is de brug onbeschadigd gebleven tijdens de aardbeving van 1989, die hooguit een minuut geduurd heeft. De tweede grote brug die San Francisco heeft is de "Bay Bridge" (tweedeks brug; onderdek is voor uitgaand verkeer, bovendek voor inkomend verkeer). Dit is de langste of een van de langste brug in Californië, waarvan tijdens de aardbeving een peiler het begeven heeft.....vervolg is droevig voor de automobilisten toen rijdend op de brug.

De afgelopen 2 dagen San Francisco verkend op diverse manieren, te voet, zeilend in een Catamaran onder de Golden Gate Bridge door en met de hop 'on' off Citty tour. Met een bezoek aan ChinaTown waren het zeer goed bestede dagen waarbij ik met een voldaan gevoel op terug kijk.

In de afgelopen weken nog een positief bericht uit Colombia gehad dat Jazmin Julia nog bij de kleuter juf is en dat zij en de Kids dol op haar zijn en niet van plan zijn haar weg te doen. Ik denk nog veel aan haar maar de wetenschap dat ze het goed maakt is bijzonder fijn.

Nu zit ik op m'n vlucht naar LA te wachten waar ik een stop over heb cq zou hebben van 9 uur, maar inmiddels is deze vlucht al ruim 2 uur te laat. In principe ben ik nog ruim op tijd in LA om via Brisbane door te vliegen naar Auckland. Duimen maar.....wordt vervolgd.

lieve groeten Marion xxx

Yasmin

Hola,

Het is een wonder en heel bijzonder, maar vandaag zijn de oogjes open aan het gaan van het puppy wat ik bijna 2 weken geleden gevonden heb. Foto´s zal ik t.z.t. op facebook zetten.

Het verhaal gaat zo´n 2 weken terug. Ik had toen besloten mijn verblijf hier in Mi Casa Ipauratu te verlengen omdat ik hier nog niet zo klaar was. Op de daaropvolgende woensdag liep van aan het eind van de ochtend terug van een boerderij naar "mijn huis" en hoorde ik op een gegeven moment een luid gepiep. Hierop afgegaan en vond ik langs de kant van de weg tussen bladeren een puppy. Ik heb gezocht naar de moeder en overige puppies. Maar Nada niks. Haar meegenomen en met toestemming haar onderdak bij mij op de kamer gegeven waar we haar nu anderhalve week met Soyamelk en een beetje babyvoeding haar te voeden hebben gegeven. Eerst met een spuitje en speen op een cola fles. Sinds gisteren uit een baby flesje. Het is een sterk vechtertje. Voor morgen staat op het programma om haar door de dierenarts te laten onderzoeken. En hoe we dan aan goede voeding kunnen komen.

Een puppy vinden is een, maar het geeft heel veel stof tot nadenken. Maar heb besloten hier nog 3 weken te blijven om voor haar een goed huis te vinden. Waarbij ik hulp en advies heb gevraagd aan de Nederlandse oprichtster hier van de stichting. En een mede vrijwilligster is bekend met het groot brengen van puppies.

Het belangrijkste was of ze het zo wie zo zou en zal redden haar een naam geven en ze heet "Yasmin".

Hoe mijn hele verbijf en dagelijkse leven hier de laatste weken vergaan zijn is voor de volgende keer. Ik kan je wel zeggen dat ik 3 versnellingen langzamer dan voorheen leef. Bijv. een kwartier bij de kassa wachten terwijl er maar 2 mensen voor je zijn. Das heel gewoon en is na een week vond ik dat al prima. En alles heeft hier Colombiaanse tijd oftewel geen tijd. Het jammere is dat het om 19.00 u donker is maar daartegenover slaap ik meer dan 8 uur per nacht.

Ciao Marion xxx