Hola,

Het is een wonder en heel bijzonder, maar vandaag zijn de oogjes open aan het gaan van het puppy wat ik bijna 2 weken geleden gevonden heb. Foto´s zal ik t.z.t. op facebook zetten.

Het verhaal gaat zo´n 2 weken terug. Ik had toen besloten mijn verblijf hier in Mi Casa Ipauratu te verlengen omdat ik hier nog niet zo klaar was. Op de daaropvolgende woensdag liep van aan het eind van de ochtend terug van een boerderij naar "mijn huis" en hoorde ik op een gegeven moment een luid gepiep. Hierop afgegaan en vond ik langs de kant van de weg tussen bladeren een puppy. Ik heb gezocht naar de moeder en overige puppies. Maar Nada niks. Haar meegenomen en met toestemming haar onderdak bij mij op de kamer gegeven waar we haar nu anderhalve week met Soyamelk en een beetje babyvoeding haar te voeden hebben gegeven. Eerst met een spuitje en speen op een cola fles. Sinds gisteren uit een baby flesje. Het is een sterk vechtertje. Voor morgen staat op het programma om haar door de dierenarts te laten onderzoeken. En hoe we dan aan goede voeding kunnen komen.

Een puppy vinden is een, maar het geeft heel veel stof tot nadenken. Maar heb besloten hier nog 3 weken te blijven om voor haar een goed huis te vinden. Waarbij ik hulp en advies heb gevraagd aan de Nederlandse oprichtster hier van de stichting. En een mede vrijwilligster is bekend met het groot brengen van puppies.

Het belangrijkste was of ze het zo wie zo zou en zal redden haar een naam geven en ze heet "Yasmin".

Hoe mijn hele verbijf en dagelijkse leven hier de laatste weken vergaan zijn is voor de volgende keer. Ik kan je wel zeggen dat ik 3 versnellingen langzamer dan voorheen leef. Bijv. een kwartier bij de kassa wachten terwijl er maar 2 mensen voor je zijn. Das heel gewoon en is na een week vond ik dat al prima. En alles heeft hier Colombiaanse tijd oftewel geen tijd. Het jammere is dat het om 19.00 u donker is maar daartegenover slaap ik meer dan 8 uur per nacht.

Ciao Marion xxx