Hello,

Allereerst dank voor het lezen cq volgen van mijn reis. Nog een week en dan zit er een jaar reizen voor mij op. Deze laatste week breng ik door aan de Rode Zee van Aqaba. Een meer dan prima plek. Dahab wat ik aanvankelijk als eindpunt had bedacht laat ik even voor wat het is. Of het echt te gevaarlijk is momenteel is mij het ervaren niet waard. Hier in Aqab is de Rode Zee net zo fijn om in te zwemmen en de zon schijnt hier evenveel.

Mijn vorige verhaal kwam vanuit Nepal. Mijn verblijf heb ik daar met 4 dagen ingekort. Mijn project in het dierenasiel eindigde op vrijdag en ik zou in principe de dinsdag erna naar Jordanie gaan. Maar vanwege het toenemende brandstof tekort (wat behoorlijk wat invloed had op het openbaar vervoer) in Nepal, heeft mij doen besluiten eerder naar Jordanie te gaan.

Later hierover meer. Eerst nog even mijn ervaringen in Nepal uitschrijven met ondertussen uitzicht op de Rode Zee van Aqaba.

Wat betreft het openbaar vervoer, in tijden dat er geen brandstof tekort is worden alle bussen volgestouwt tot zelfs passagiers op het dak. Nu was het aantal voertuigen drastisch vermindert maar het aantal passagiers in het kwadraat toegekomen. Voor Nepalese begrippen was ik best groot in lengte dus soms niet echt prettig om klem in een bus te hangen tussen alle andere passagiers. Voordeel is wel, dat je niet kan omvallen.

Het werken in het dierenasiel was een zeer verrijkende ervaring. Hoe iedereen die daar werkte optimistisch bleef. Bijv. omtrent het brandstof tekort, want voor het klaar maken van het dierenvoer was men aangewezen op gasfles. Toen ook deze raakte opraakte werd er op een houtkackhel gekookt en om aan genoeg hout te komen moest er bomen omgezaagd worden.

Ik ontdekte dat wanneer er geen vrijwilligers zijn, de honden niet worden uitgelaten. Nu zaten alleen de honden in een bench die gewond waren of niet los kunnen in de buurt van andere honden maar eenmaal aangelijnd zo mak als een lammetje. Het rondje van hooguit 5 minuten op het binnenterrein had ik na 2 dagen wel gezien. Ben eerst met een hond (een Tibetaanse Mastif, wat tevens ook mijn favoriet was) buiten het terrein op ontdekking gegaan en kwam erachter door de weg te volgen, ik een flinke ronde door de omgeving kon maken. Voor de grotere honden was dit geen overbodige lichaamsbeweging maar ook voor de wat nerveusere types een kalmerende therapie. Aan het eind van zo'n rondje nog even de borstel door de vacht halen voor ze weer tot de andere ochtend de bench in gingen.

Mijn onderkomen in Nepal was bij familie in huis. Zij runnen aldaar de organisatie voor vrijwilligerswerk. Vanwege het caste-systeem kent de cultuur een rijke mengeling van vele rituelen. Zo behoorde deze familie tot een hogere caste die vele feestdagen oftewel offerdagen met zich meebrengt wat inhoudt dat men vele uren doorbrengt met het aanbidden van de voorvaderen en de goden van het Boedhisme. Hoe hier men het Boedhisme beleeft komt er kort gezegd op neer dat men dankbaar is voor iedere dag om in gezondheid en blijdschap te leven. Dit geld voor alle lagen van de casten. Arm of rijk. De rijken mensen helpen de armen door hun voorvaderen te aanbidden en voedingsmiddelen, bloemen en geld in de tempels te offeren voor voorspoed voor de armen. Voor de armen mensen is er geen directe hulp, zij geloven in het feit dat hun voorvaderen niet goed geleefd hebben en hun armzalige leefomstandigheden het lot daarvan is dat zij het nu minder hebben. Maar dankbaar voor iedere dag van hun bestaan met een rotsvast vertrouwen dat als je maar blij bent dan komt alles goed. En werkelijk waar ik zag genoeg ellendige situaties maar op de uitdrukking van de gezichten zag ik altijd vrolijkheid.

In de weekenden trok ik erop uit om in Kathmandu of in de omgeving bezienswaardigheden te bezichtigen zoals de Monkeytempel. Voor een ander weekend had ik gepland om naar Pokahara te gaan. Door het beperkte busvervoer ging er maar een keer in de week een bus. Een bijzonder mooie busrit die van Kathmandu naar Pokahara 7 uur duurt, de weg gaat over en door de bergen met af en toe een diepe afgrond. En waar je ook kijkt: er zijn huizen, er wonen mensen op plaatsen waarvan je je afvraagt hoe kom je er en op welke manier zijn zij voorzien van hun levensonderhoud. Zelfs het Nepalese gezin en de hulp konden mij daar geen antwoord op geven. Het is niet hun bestaan dus ook niet waar je je druk om hoeft te maken!!

Op een regenachtige donderdagmiddag afscheid genomen van het dierenasiel. Waarbij ik alle honden en poezen nog helder voor de geest heb. Doch 2 honden zijn voor mij toch wel heel bijzonder. Zoals de Tibetan Mastif (Tony) met zijn vacht ben ik 3 dagen bezig geweest om al het vervilte haar eruit te knippen. De andere is een puppy. Op een dag werd zij door lokale mensen in het asiel gebracht. Wat bleek haar achterpootjes waren verlamd, dus sleepte ze haar achterlijf met haar voorpoten voort. Mijn eerste contact met haar was dat ze zich niet wilde laten optillen uit de bench en het op een keffen zetten. Toch door ook eerst haar vacht te kammen. Drinken te geven en gewoon met haar op m'n armen rond te lopen gaf ze zich gewonnen. Een vechtertje die zich niet door de andere honden omver liet lopen, maar van zich liet horen als ze uit de bench wilde. Met een beetje improviseren heb ik een riempje om haar achterlijf geknoopt om haar uit te laten. En grappig om te zien hoe rap ze met op haar voorpoten kon lopen maar owee als ik haar niet optilde om haar te helpen met een paar treden op en af lopen, dan zette ze het op een keffen. Maar ze leerde snel en wilde toen niets liever meer dan (mbv haar tuigje) over het terrein rondscharelen. Helaas ook van haar afscheid genomen, wetende dat het uitlaten van de honden buiten het terrein wat meer onder de aandacht is.

Op vrijdagavond vanuit Kathmandu naar Amman gevlogen met een overstap gedurende de nacht op Doha. Een paar uur al slapende in een luie stoel doorgebracht om tegen 08.00 am naar Amman te vertrekken. Goed aangekomen, visa en paspoort controle verliep meer dan soepel.

Vanuit Amman verschillende dagtochten naar andere plaatsen gemaakt waaronder Petra. Hier kun je wel een week lang wandelingen maken. Mij lukte het om in een dag heen en weer vanuit Amman met de bus naar Petra te gaan. In de tussen tijd in 4 uur heen en weer gelopen naar het Klooster wat in de bergen verscholen ligt. Maar niet voordat ik het laatste stuk de berg op gelopen was om een waanzinnig uitzicht over de vallei te bewonderen.

Wordt vervolgd.